"Πλάκες που στέκατε βαριές
στα μνήματα και στις καρδιές
σας έσπασε ο Χριστός μου"
Ι. Βερίτης


Για δύο πράγματα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: για το Θεό και το θάνατο.
Και τα δύο είναι δύσκολα όταν τα αντιμετωπίζουμε. Και τα δύο είναι αναπόφευκτα. Κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να τα συναντήσουμε, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Αν δεν είμαστε έτοιμοι για αυτή τη συνάντηση θα συγκρουστούμε και θα συντριβούμε.
Κι είναι και τα δύο άρρηκτα συνδεδεμένα. Ο Θεός κανονίζει το θάνατο κι ο θάνατος οδηγεί στο Θεό.
Αυτές οι μέρες, οι πασχαλινές, είναι φοβερές και χαρούμενες μαζί.
Είναι προσωπικές και παγκόσμιες. ΄Εχουν θλίψη και προσμονή.
Κρύβουν πόνο και αγάπη, ανάγκη για ταπείνωση και αλλαγή, πίκρα, απογοήτευση και μελαγχολία και συνάμα βιασύνη να ξεπεράσουμε αυτά τα συναισθήματα.
΄Οχι για να βρούμε τη χαρά αλλά για να τα βιώσουμε όλα αυτά όσο πιο βαθιά, όσο πιο προσωπικά γίνεται: να συντριβούμε κυριολεκτικά από το Πάθος, να αισθανθούμε τη μιζέρια μας, την ανυπομονησία μας, τη φιλαυτία και τη μικρότητά μας και να γίνουμε πιο σοφοί.
Πώς να νιώσεις την προσμονή του θανάτου, αν δε σε έχει αγγίξει ο θάνατος;
Πώς να βιώσεις το Πάθος, αν δεν έχεις νιώσει τις πληγές σου να σε πονάνε βαθιά;
Πώς να μιλήσεις με το Νεκρό , αν δεν Τον έχεις αγαπήσει;
Πώς να Τον αγαπήσεις, αν δεν έχεις πληγωθεί;
Πώς να σε πληγώνει η απουσία Του, αν δεν Τον έχεις νιώσει δικό σου;
Πώς να Τον νιώσεις ζωντανό, αν δεν έχεις κλάψει πάνω από το φέρετρο Του;
Πώς να νικήσεις τη θλίψη σου, αν δεν πιστεύεις ότι θα αναστηθεί;
Πού να βρεις το κουράγιο να χαρείς για την Ανασταση αν δεν κλάψεις πολύ και πολλές φορές για το θάνατο;
Ποιος θα μας παρηγορήσει όταν κλαίμε για τα φώτα που σβήνουν;
Κι είναι τόσο λίγα αλλά ζεσταίνουν τόσο πολύ, φωτίζουν τόσο ωραία!... Σβήνει ένα φως, σκοτεινιάζει ο τόπος.... Κι είμαστε απαρηγόρητοι γιατί αυτό το φως είναι αναντικατάστατο. Πάει, χάθηκε από τούτο τον τόπο....
΄Ομως γύρω μας ευωδιάζει θυμίαμα κάθε φορά που συλλόγιζόμαστε το σβησμένο φως. Κι αυτό είναι παρηγοριά. Γι' αυτό τώρα θα χαρούμε την Ανάσταση.
΄Οσο βαριές κι αν νιώθουμε πάνω μας τις πλάκες της θλίψης, τόσο βαθιά νιώθουμε την ελπίδα.
Ας κλαίμε... Ξέρουμε ότι η Ανάσταση πλησιάζει.
Αν ο Χριστός Ανέστη, κοντά είναι και η δική μου, η δική σου, η δική του,όλων μας η Ανάσταση.
Δεν είναι συνηθισμένο κλάμα, δεν είναι λογική ελπίδα. Είναι μυστήριο. Τόση θλίψη να κρύβει μέσα της τόση λαχτάρα, τόση σιγουριά - τώρα παρά ποτέ - τόση ελπίδα.
Νιώθουμε μέσα στα πάθη και στην κατάντια μας, να πορευόμαστε " από δυνάμεως εις δύναμιν".
Να προσευχόμαστε με ευχαριστίες κι όχι με αιτήσεις.
Να θλιβόμαστε αλλά όχι να συντριβόμαστε.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ



Αφιερωμένο στο Στρατή,
που για λίγο φώτισε όμορφα τη ζωή μας
κι έφυγε βιαστικός από το χορό των παιδιών
για το χορό των αγγέλων,
στον Ουρανό.

Άλαν Τζόουνς (Θεολόγος)

Ένα από τα προβληματά μας είναι ότι πολύ λίγοι από μας έχουν αναπτύξει μια ξεχωριστή προσωπική ζωή.
Το κάθε τι σε μας φαίνεται να είναι από δεύτερο χέρι, ακόμα και οι συγκινήσεις μας. Σε πολλές περιπτώσεις είμαστε αναγκασμένοι να βασιζόμαστε σε πληροφορίες από δεύτερο χέρι για να μπορέσουμε να ενεργήσουμε.
Δέχομαι ανεξέλεγκτα ο,τι μου πεί ένας γιατρός, ένας επιστήμονας, ένας αγρότης.
Δέν μου αρέσει αυτό.
Είμαι όμως υποχρεωμένος να το κάνω διότι αυτοί έχουν σπουδαίες βιωματικές γνώσεις που εγώ δεν τις έχω.
Πληροφορίες από δεύτερο χέρι για την κατάσταση των νεφρών μου, για τις συνέπειες της χοληστερίνης, και για το πώς τρέφονται οι κότες μπορώ να τις δεχτώ. Αλλά όταν πρόκειται για ζήτημα νοήματος,σκοπού και θανάτου, οι πληροφορίες από δεύτερο χέρι δεν αρκούν.
Δεν μπορώ να επιβιώσω με μια από δεύτερο χέρι πίστη,σε έναν από δεύτερο χέρι Θεό.
Πρέπει να υπάρχει ένας προσωπικός λόγος, μια μοναδική δική μου αντιμετώπιση, αν θέλω να νιώθω ζωντανός