-Ο ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ

Ο ιδιόρρυθμος δικαστής , που έχει βάλει στο ράφι τον Ποινικό κώδικα , επιβάλλει ποινές κατά την κρίση του , προσπαθώντας να τις προσαρμόσει ανάλογα με το αδίκημα.
H Mισέλ Μάρεϊ περίμενε πως θα την γλίτωνε με λίγες μέρες φυλακή επειδή εγκατέλειψε 35 γατάκια στο δάσος.Δεν θα μπορούσε να το περιμένει ποτέ πως θα καταδικαζόταν να περάσει μια νύχτα στο δάσος.Τελικά , έκανε τόσο κρύο εκείνη τη νύχτα, που έμεινε μόνο τρεις ώρες έξω, πριν την οδηγήσουν στη ζεστασιά της φυλακής.
Όμως ο δικαστής Τσικονέτι είχε δείξει αυτό που ήθελε να πει.
Ήθελε η εικοσιεξάχρονη νοικοκυρά από το Οχάιο να νιώσει ό,τι είχαν νιώσει και τα ζωάκια που είχε παρατήσει στο δάσος, πολλά από τα οποία πέθαναν αργότερα.
« Δεν το κάνεις αυτό», λέει ο πενηντατετράχρονος δικαστής. «Δεν αφήνεις έτσι έξω αυτά τα κακόμοιρα τα ζωάκια. Ναι, ήθελα να δώσω ένα παράδειγμα για να το λαβή υπόψη της και αυτή και κάθε άλλος που θα σκεφτεί να κάνει κάτι τέτοιο στο μέλλον».
Η ασυνήθιστη ποινή που επέβαλε ο δικαστής Τσικονέτι δεν ήταν παρά ένα ακόμη δείγμα της « δημιουργικής δικαιοσύνης» του, χάρη στην οποία έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη. Τον περασμένο μήνα εξελέγη χωρίς αντίπαλο για μια άλλη εξαετή θητεία στην δικαστική έδρα του Λέικ Κάουντι, στο Οχάιο, και στις αρχές της χρονιάς αναδείχθηκε πρόεδρος της Ένωσης Αμερικανών Δικαστών.
Όταν κάποιος κυκλοφορούσε στον δρόμο με γεμάτο το τουφέκι, τον έστειλε στο νεκροτομείο να δει πως είναι τα πτώματα.
Κι΄ όταν κάποιοι νεαροί τρύπησαν τα λάστιχα σχολικών λεωφορείων, τους υποχρέωσε να διοργανώσουν μια εκδρομή για τα παιδιά του δημοτικού.
Κάποιους άλλους που θορυβούσαν σε μια γειτονιά, τους καταδίκασε να περάσουν μια ολόκληρη μέρα σιωπής στο δάσος και να ακούνε κλασική μουσική αντί για ροκ.
Όταν έπεσε πολύ χιόνι στο Οχάιο αυτήν την εβδομάδα, αντί να τους στέλνει στην φυλακή όσους παρανομούσαν, τους έστελνε να καθαρίζουν το χιόνι.
Όσοι διαπράττουν αδικήματα στην περιοχή της δικαιοδοσίας το δικαστή Τσικονέτι, έχουν μια επιλογή: τη φυλακή ή μια ¨δημιουργική ¨ποινή.
«Υπάρχει καλύτερη επιλογή από το να φτυαρίζουν το χιόνι για το καλό των συμπολιτών τους;»και «Πώς εξυπηρετείτε καλύτερα η κοινότητα; Έτσι ή κλείνοντας τους στην φυλακή όπου ο καθένας μας κοστίζει 70 δολάρια την ημέρα;»
Ο ίδιος αποδίδει αυτήν την ιδιόρρυθμη προσέγγιση της απονομής δικαιοσύνης στον τρόπο που μεγάλωσε.
Ήταν το μεγαλύτερο από εννέα αδέλφια. Δούλευε μαζεύοντας σκουπίδια για να πληρώνει το Πανεπιστήμιο και διάβαζε τις νύχτες «δεν πήγα σε μεγάλη δικηγορική εταιρεία» λέει. «αναγκάστηκα να το ξεχάσω. Έτσι καταλαβαίνει κανείς τι περνάει ένας εργαζόμενος».
Στο γραφείο του υπάρχει ένα συρτάρι γεμάτο με γράμματα από ανθρώπους που παρανόμησαν και από τα θύματα τους.
Τις προάλλες πήγε και τον βρήκε ο θείος ενός νεαρού που τον είχε καταδικάσει κάποτε να στέκεται έξω από ένα κατάστημα που πουλούσε πορνογραφικό υλικό. « Ένα μέρος της ποινής για την υφ΄ όρων «απόλυσή» του ήταν να τελειώσει το Λύκειο και να βρει δουλειά. Τα έκανε και τα δύο και ο θείος του λέει ότι τα καταφέρνει μια χαρά.».