ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ> >

(KALA HRISTOUGENA KE KALI HRONIA)>

>HRISTOS SE RODI

εδώ είμαι αλλά δεν έχω χρόνο.

"Πλάκες που στέκατε βαριές
στα μνήματα και στις καρδιές
σας έσπασε ο Χριστός μου"
Ι. Βερίτης


Για δύο πράγματα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: για το Θεό και το θάνατο.
Και τα δύο είναι δύσκολα όταν τα αντιμετωπίζουμε. Και τα δύο είναι αναπόφευκτα. Κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να τα συναντήσουμε, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Αν δεν είμαστε έτοιμοι για αυτή τη συνάντηση θα συγκρουστούμε και θα συντριβούμε.
Κι είναι και τα δύο άρρηκτα συνδεδεμένα. Ο Θεός κανονίζει το θάνατο κι ο θάνατος οδηγεί στο Θεό.
Αυτές οι μέρες, οι πασχαλινές, είναι φοβερές και χαρούμενες μαζί.
Είναι προσωπικές και παγκόσμιες. ΄Εχουν θλίψη και προσμονή.
Κρύβουν πόνο και αγάπη, ανάγκη για ταπείνωση και αλλαγή, πίκρα, απογοήτευση και μελαγχολία και συνάμα βιασύνη να ξεπεράσουμε αυτά τα συναισθήματα.
΄Οχι για να βρούμε τη χαρά αλλά για να τα βιώσουμε όλα αυτά όσο πιο βαθιά, όσο πιο προσωπικά γίνεται: να συντριβούμε κυριολεκτικά από το Πάθος, να αισθανθούμε τη μιζέρια μας, την ανυπομονησία μας, τη φιλαυτία και τη μικρότητά μας και να γίνουμε πιο σοφοί.
Πώς να νιώσεις την προσμονή του θανάτου, αν δε σε έχει αγγίξει ο θάνατος;
Πώς να βιώσεις το Πάθος, αν δεν έχεις νιώσει τις πληγές σου να σε πονάνε βαθιά;
Πώς να μιλήσεις με το Νεκρό , αν δεν Τον έχεις αγαπήσει;
Πώς να Τον αγαπήσεις, αν δεν έχεις πληγωθεί;
Πώς να σε πληγώνει η απουσία Του, αν δεν Τον έχεις νιώσει δικό σου;
Πώς να Τον νιώσεις ζωντανό, αν δεν έχεις κλάψει πάνω από το φέρετρο Του;
Πώς να νικήσεις τη θλίψη σου, αν δεν πιστεύεις ότι θα αναστηθεί;
Πού να βρεις το κουράγιο να χαρείς για την Ανασταση αν δεν κλάψεις πολύ και πολλές φορές για το θάνατο;
Ποιος θα μας παρηγορήσει όταν κλαίμε για τα φώτα που σβήνουν;
Κι είναι τόσο λίγα αλλά ζεσταίνουν τόσο πολύ, φωτίζουν τόσο ωραία!... Σβήνει ένα φως, σκοτεινιάζει ο τόπος.... Κι είμαστε απαρηγόρητοι γιατί αυτό το φως είναι αναντικατάστατο. Πάει, χάθηκε από τούτο τον τόπο....
΄Ομως γύρω μας ευωδιάζει θυμίαμα κάθε φορά που συλλόγιζόμαστε το σβησμένο φως. Κι αυτό είναι παρηγοριά. Γι' αυτό τώρα θα χαρούμε την Ανάσταση.
΄Οσο βαριές κι αν νιώθουμε πάνω μας τις πλάκες της θλίψης, τόσο βαθιά νιώθουμε την ελπίδα.
Ας κλαίμε... Ξέρουμε ότι η Ανάσταση πλησιάζει.
Αν ο Χριστός Ανέστη, κοντά είναι και η δική μου, η δική σου, η δική του,όλων μας η Ανάσταση.
Δεν είναι συνηθισμένο κλάμα, δεν είναι λογική ελπίδα. Είναι μυστήριο. Τόση θλίψη να κρύβει μέσα της τόση λαχτάρα, τόση σιγουριά - τώρα παρά ποτέ - τόση ελπίδα.
Νιώθουμε μέσα στα πάθη και στην κατάντια μας, να πορευόμαστε " από δυνάμεως εις δύναμιν".
Να προσευχόμαστε με ευχαριστίες κι όχι με αιτήσεις.
Να θλιβόμαστε αλλά όχι να συντριβόμαστε.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ



Αφιερωμένο στο Στρατή,
που για λίγο φώτισε όμορφα τη ζωή μας
κι έφυγε βιαστικός από το χορό των παιδιών
για το χορό των αγγέλων,
στον Ουρανό.

Άλαν Τζόουνς (Θεολόγος)

Ένα από τα προβληματά μας είναι ότι πολύ λίγοι από μας έχουν αναπτύξει μια ξεχωριστή προσωπική ζωή.
Το κάθε τι σε μας φαίνεται να είναι από δεύτερο χέρι, ακόμα και οι συγκινήσεις μας. Σε πολλές περιπτώσεις είμαστε αναγκασμένοι να βασιζόμαστε σε πληροφορίες από δεύτερο χέρι για να μπορέσουμε να ενεργήσουμε.
Δέχομαι ανεξέλεγκτα ο,τι μου πεί ένας γιατρός, ένας επιστήμονας, ένας αγρότης.
Δέν μου αρέσει αυτό.
Είμαι όμως υποχρεωμένος να το κάνω διότι αυτοί έχουν σπουδαίες βιωματικές γνώσεις που εγώ δεν τις έχω.
Πληροφορίες από δεύτερο χέρι για την κατάσταση των νεφρών μου, για τις συνέπειες της χοληστερίνης, και για το πώς τρέφονται οι κότες μπορώ να τις δεχτώ. Αλλά όταν πρόκειται για ζήτημα νοήματος,σκοπού και θανάτου, οι πληροφορίες από δεύτερο χέρι δεν αρκούν.
Δεν μπορώ να επιβιώσω με μια από δεύτερο χέρι πίστη,σε έναν από δεύτερο χέρι Θεό.
Πρέπει να υπάρχει ένας προσωπικός λόγος, μια μοναδική δική μου αντιμετώπιση, αν θέλω να νιώθω ζωντανός

ΑΠOΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

-Την εξουσία διαχειρίζονται ιδιοτελείς ψηφοθήρες ή δελφίνοι αρχηγικών θώκων, έμφοβοι υπάλληλοι - διεκπεραιωτές ξένων συμφερόντων. Δεν υπάρχει παιδεία ικανή να συντηρήσει στους πολίτες κριτική σκέψη και ελεύθερο φρόνημα, έχει «αποδομηθεί» κάθε έρεισμα συλλογικού αυτοσεβασμού".

ΕΞΑΙΤΙΑΣ

«Εξαιτίας των τεχνολογικών εξελίξεων, η ελίτ θα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο στις μάζες, κι επειδή η ανθρώπινη εργασία δε θα είναι πλέον αναγκαία οι μάζες, θα είναι περιττές, ένα βάρος στο σύστημα.
-Εάν η ελίτ είναι ανελέητη, μπορεί απλώς ν’ αποφασίσει να εξοντώσει τις μάζες.
-Εάν έχει κάποια ανθρωπιά, η ελίτ μπορεί να χρησιμοποιήσει την προπαγάνδα ή κάποια άλλη ψυχολογική ή βιολογική τεχνική για να μειώσει τον ρυθμό των γεννήσεων έως ότου οι ανθρώπινες μάζες εκλείψουν αφήνοντας τον κόσμο στην ελίτ.
-Ή, αν η ελίτ αποτελείται από ήπιους φιλελεύθερους ανθρώπους, ίσως αποφασίσει να παίξει το ρόλο του καλού ποιμένα για την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
-Η ελίτ θα φροντίσει να ικανοποιούνται οι φυσικές ανάγκες των ανθρώπων, να μεγαλώνουν τα παιδιά υπό υγιεινές συνθήκες και να έχουν όλοι οι άνθρωποι ένα χόμπι για να απασχολούνται. Όποιος εξακολουθεί να είναι ανικανοποίητος θα υποβάλλεται σε ‘’θεραπεία’’ για να ξεπεράσει το ‘’πρόβλημά’’ του.
-Φυσικά, η ζωή δε θα έχει κανένα νόημα και οι άνθρωποι θα πρέπει να υποβληθούν σε γενετική ή ψυχολογική μηχανική ‘’θεραπεία’’ για να χάσουν κάθε διάθεση συμμετοχής στις διαδικασίες της εξουσίας ή για να διοχετεύσουν την ορμή τους για εξουσία σε κάποιο ακίνδυνο χόμπι.
-Αυτά τα ανθρώπινα όντα μπορεί να είναι ευτυχισμένα σε μια τέτοια κοινωνία, αλλά είναι βέβαιο ότι δε θα είναι ελεύθερα. Θα έχουν υποβιβαστεί σε κατοικίδια ζώα»...
Αυτή θα είναι άραγε η μοίρα του ανθρώπου; Να υποβιβαστεί σ’ ένα είδος παθητικού «κατοικίδιου» του μέλλοντος, που θα επιζεί χάρη στα εναπομείναντα ίχνη ανθρωπισμού ή στον οίκτο της τότε διαχειριστικής ελίτ;
-Αν είναι έτσι τότε το Οργουελιανό 1984, θα φαντάζει απλώς «περίπατος», εφόσον είναι προτιμότερο να καταλήξουμε μια κοινωνία τυποποιημένων ανθρώπων με μικρότερο γονιδιακό απόθεμα, παρά ανελεύθερα «σκλαβάκια σαλονιού»…
-Ωστόσο το άρθρο αυτό δεν γράφτηκε ως προειδοποίηση για την τροπή που μπορεί να πάρει η τεχνολογική εξέλιξη, που οι ίδιοι εξαπολύσαμε πριν από χιλιάδες χρόνια. -Ο γράφων αρνείται να δεχτεί τη λογική του «φρανγκεσταϊνικού συνδρόμου», που θέλει τα ανθρώπινα δημιουργήματα να στρέφονται νομοτελειακά ενάντια στον δημιουργό τους.
-Αν και υπάρχει μια πιθανότητα οι χειρότεροι φόβοι μας να πραγματοποιηθούν, ακόμη κι έτσι δεν έχουμε το δικαίωμα να σταματήσουμε την τεχνολογική εξέλιξη. Ούτε και μπορούμε να υπαγορεύσουμε στους ανθρώπους του 21ου αιώνα το τι θα κάνουν.
-Το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι του μέλλοντος θα αδιαφορούν για τις απόψεις μας, όπως εμείς αδιαφορούμε για τις «πρωτόγονες» απόψεις των ανθρώπων του 19ου αιώνα.
-Όπως και να ‘χει το μέλλον είναι «προγραμματισμένο να είναι επικίνδυνο, γεμάτο προκλήσεις αλλά και τρελά όνειρα. Στο χέρι μας είναι αν ανακαλύψουμε σ’ αυτό τους χειρότερους εφιάλτες μας ή τα ομορφότερα όνειρα μας...

-Tα κομπιούτερ περιέχουν τόση νοημοσύνη, όσο τα στερεοφωνικά συγκροτήματα περιέχουν μουσικά όργανα... -
Arno Penzias, Φυσικός (βραβείο Νόμπελ)

-ΓΙΑΤΙ;

Πολλές φορές στις ατυχίες της ζωής μου ρώτησα τον Θεό:

ΓΙΑΤΙ?

Νομίζω πως πήρα ένα μέρος της απάντησης μου....

Μια ψυχή ενός ανθρώπου μίλαγε με τον Θεό και ο Θεός του έδειχνε μέσα στην έρημο έναν δρόμο που είχαν φτιάξει δύο ζευγάρια απο χνάρια.

Ρωτάει ο άνθρωπος τον Θεό:
-Τι είναι αυτό που βλέπω;

Κι εκείνος του λέει:
-Αυτή είναι η πορεία της ζωής σου απο τότε που γεννήθηκες μεχρι σήμερα.

Ανθρωπος:
-Αφού αυτή είναι η πορεία της ζωής μου, γιατί υπάρχουν δύο ζευγαρια χνάρια;

Θεός:
-Το ένα είσαι εσύ που προχωράς και φτιάχνεις την ζωή σου και το άλλο δίπλα σου είμαι εγώ που σε κρατάω απο το χέρι.

Ανθρωπος:
-Ωραία, αλλα σε κάποια σημεία υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι χνάρια.

Θεός:
-Σε αυτά τα σημεία του δρόμου είναι οι στεναχώριες και οι δυσκολίες της ζωής σου.......
Ο ανθρωπος πολύ στεναχωρημένος ρωτάει:
-Γιατί σε αυτές τις στιγμές που σε χρειαζόμουν με άφησες μόνο μου;;;...

και ο Θεός του απαντάει:
-Εκείνες τις στιγμές σε κράταγα στην αγκαλιά μου...

-Ο ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΣ ΔΙΚΑΣΤΗΣ

Ο ιδιόρρυθμος δικαστής , που έχει βάλει στο ράφι τον Ποινικό κώδικα , επιβάλλει ποινές κατά την κρίση του , προσπαθώντας να τις προσαρμόσει ανάλογα με το αδίκημα.
H Mισέλ Μάρεϊ περίμενε πως θα την γλίτωνε με λίγες μέρες φυλακή επειδή εγκατέλειψε 35 γατάκια στο δάσος.Δεν θα μπορούσε να το περιμένει ποτέ πως θα καταδικαζόταν να περάσει μια νύχτα στο δάσος.Τελικά , έκανε τόσο κρύο εκείνη τη νύχτα, που έμεινε μόνο τρεις ώρες έξω, πριν την οδηγήσουν στη ζεστασιά της φυλακής.
Όμως ο δικαστής Τσικονέτι είχε δείξει αυτό που ήθελε να πει.
Ήθελε η εικοσιεξάχρονη νοικοκυρά από το Οχάιο να νιώσει ό,τι είχαν νιώσει και τα ζωάκια που είχε παρατήσει στο δάσος, πολλά από τα οποία πέθαναν αργότερα.
« Δεν το κάνεις αυτό», λέει ο πενηντατετράχρονος δικαστής. «Δεν αφήνεις έτσι έξω αυτά τα κακόμοιρα τα ζωάκια. Ναι, ήθελα να δώσω ένα παράδειγμα για να το λαβή υπόψη της και αυτή και κάθε άλλος που θα σκεφτεί να κάνει κάτι τέτοιο στο μέλλον».
Η ασυνήθιστη ποινή που επέβαλε ο δικαστής Τσικονέτι δεν ήταν παρά ένα ακόμη δείγμα της « δημιουργικής δικαιοσύνης» του, χάρη στην οποία έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη. Τον περασμένο μήνα εξελέγη χωρίς αντίπαλο για μια άλλη εξαετή θητεία στην δικαστική έδρα του Λέικ Κάουντι, στο Οχάιο, και στις αρχές της χρονιάς αναδείχθηκε πρόεδρος της Ένωσης Αμερικανών Δικαστών.
Όταν κάποιος κυκλοφορούσε στον δρόμο με γεμάτο το τουφέκι, τον έστειλε στο νεκροτομείο να δει πως είναι τα πτώματα.
Κι΄ όταν κάποιοι νεαροί τρύπησαν τα λάστιχα σχολικών λεωφορείων, τους υποχρέωσε να διοργανώσουν μια εκδρομή για τα παιδιά του δημοτικού.
Κάποιους άλλους που θορυβούσαν σε μια γειτονιά, τους καταδίκασε να περάσουν μια ολόκληρη μέρα σιωπής στο δάσος και να ακούνε κλασική μουσική αντί για ροκ.
Όταν έπεσε πολύ χιόνι στο Οχάιο αυτήν την εβδομάδα, αντί να τους στέλνει στην φυλακή όσους παρανομούσαν, τους έστελνε να καθαρίζουν το χιόνι.
Όσοι διαπράττουν αδικήματα στην περιοχή της δικαιοδοσίας το δικαστή Τσικονέτι, έχουν μια επιλογή: τη φυλακή ή μια ¨δημιουργική ¨ποινή.
«Υπάρχει καλύτερη επιλογή από το να φτυαρίζουν το χιόνι για το καλό των συμπολιτών τους;»και «Πώς εξυπηρετείτε καλύτερα η κοινότητα; Έτσι ή κλείνοντας τους στην φυλακή όπου ο καθένας μας κοστίζει 70 δολάρια την ημέρα;»
Ο ίδιος αποδίδει αυτήν την ιδιόρρυθμη προσέγγιση της απονομής δικαιοσύνης στον τρόπο που μεγάλωσε.
Ήταν το μεγαλύτερο από εννέα αδέλφια. Δούλευε μαζεύοντας σκουπίδια για να πληρώνει το Πανεπιστήμιο και διάβαζε τις νύχτες «δεν πήγα σε μεγάλη δικηγορική εταιρεία» λέει. «αναγκάστηκα να το ξεχάσω. Έτσι καταλαβαίνει κανείς τι περνάει ένας εργαζόμενος».
Στο γραφείο του υπάρχει ένα συρτάρι γεμάτο με γράμματα από ανθρώπους που παρανόμησαν και από τα θύματα τους.
Τις προάλλες πήγε και τον βρήκε ο θείος ενός νεαρού που τον είχε καταδικάσει κάποτε να στέκεται έξω από ένα κατάστημα που πουλούσε πορνογραφικό υλικό. « Ένα μέρος της ποινής για την υφ΄ όρων «απόλυσή» του ήταν να τελειώσει το Λύκειο και να βρει δουλειά. Τα έκανε και τα δύο και ο θείος του λέει ότι τα καταφέρνει μια χαρά.».

-Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΜΟΥ ΕΙΣΑΚΟΥΣΤΗΚΕ

Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει δύναμη
κι Αυτός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.
Του ζήτησα σοφία
κι Αυτός μου έδωσε προβλήματα να μάθω να λύνω.
Του ζήτησα οικονομική άνεση
κι Αυτός μου έδωσε νου και ικανότητα να δουλεύω.
Του ζήτησα θάρρος
κι Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπεράσω.
Του ζήτησα αγάπη
κι Αυτός μου έδωσε προβληματικά άτομα να βοηθώ.
Του ζήτησα χάρες
κι Αυτός μου έδωσε ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.
Απ΄ότι ζήτησα δεν πήρα τίποτε – τίποτε απ’ αυτά που ήθελα.
Πήρα όμως τα πάντα – αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν.

Η προσευχή μου εισακούστηκε.